Əbu Hürəyrə (r.a) belə nəql edir:
Məkkədən, Mədinəyə hicrət edən fəqir müsəlmanlar Peyğambər (s.əs) yanına gələrək:
“İmkanlı müsəlmanlar Cənnətin yüksək dərəcələrini və əbədi nemətləri alıb apardılar,” dedilər.
Onda Peyğambər (s.ə.s) “Nə üçün! Onlar nə əməl işlədilərr ki?” Deyə soruşdu.
Fəqir mühacirlər də: “Bizim etdiyimiz kimi onlar da namaz qılırlar, oruç tuturlar. Üstəlik imkanları olduqları üçün sədəqə də verirlər. Ancaq biz verəbilmirik. Bunlarda bəs deyilmiş kimi bir də kölə azad edirlər.”
Rəsullah (s.ə.s) onlara: “Sizdən öndə gedənlərə çatabiləcəyiniz, sizden sonra gələnləri ötəbiləcəyinizi sizin ettiyinizi edənlərdənn başqa hər kəstənn üstün olacağınız bir şey haqqında xəbər verimmi?” deyə soruşdu.
Onlar da: “Bəli, buyur ey Allahın rəsulu” dedilər.
“Hər fərz namazın ardından otuz 33 dəfə Sübhanallah, Allahu Əkbər, Əlhəmdülilləh deyin.” Fəqir mühacirlər də Rəsulun sözlərinə əməl edib bir neçə gün sonra yenə Onun yanına gəldilər: “İmkanlı qardaşlarımız fərz namazlarından sonra etdiyimiz ibadətləri eşidərək onlar da etməyə başladı.
Onları dinlədikdən sonra Rəsullah (s.ə.s) belə buyurdu: “Nə etmək olar? Bu artıq Allahın lütfüdür, Allah da lütfünü istədiyinə verir.” (Buhari, Azan 155; Daavat 18; Müslim, Mesacid 142)
